De derde week is om, we zitten in de kelder van het kasteel in Saquani heerlijk koel bij te komen van een autorit in de brandende zon bij een temperatuur van bijna 40 graden. Het besluit om bijna 1600 km te gaan fietsen zal voor velen worden gezien als een moment van ontoerekeningsvatbaarheid. Ik had dan ook al een peptalk voorbereid voor het moment van “bij zinnen komen”. De “ik doe niet meer mee, free the people” dag bleef uit en de peptalk was waarschijnlijk alleen bedoeld voor de schrijver. Ook in Krakau was het warm en de pet die we kochten als aandenken aan deze prachtige stad bleek volgens het label gewoon gemaakt in Nijmegen. Materiaalpech had niet alleen betrekking op de fietsen, maar ook een paar geleende stoelen overleven de reis niet zonder ducktape en het creatieve gebruik van een lekke fietsband. Elk nadeel heb z’n voordeel. In Nowi Sacs stopt het peloton voor een rustpauze en om de bidons bij te vullen, als ze weer onderweg zijn komen ze er na 4 kilometer achter dat de bidons nog gewoon langs de weg staan, niemand heeft zin om terug te fietsen, de bidons blijven achter. Als de groep later door Matthijs wordt opgehaald en via dezelfde weg terugrijdt staan ze nog keurig in rij te wachten en worden alsnog meegenomen. Intussen is het team uitgebreid met Lianne die zich in Hongarije bij ons heeft gevoegd. De eindstreep komt dichterbij en we verlangen naar de aankomst, de ontmoeting met Imre, het zigeunerdorp maar vooral ook naar het moment waarop de missie is volbracht. Als het dan ook zover is en we warm worden onthaald bij de kerk in Sequani is de emotie sommigen even de baas maar dat mag na zo’n enorme prestatie. Imre heeft van alles geregeld. De dorpelingen hebben een finishlint gemaakt van een plastic strip waar goederen mee worden vastgezet en stukjes afzetlint. De burgemeester is er en de plaatselijk pers. Het dorp is uitgelopen om het peloton te begroeten. We krijgen een heerlijke maaltijd en er worden interviews gegeven. Na een enthousiast ontvangst gaan we naar het kasteel van Sequani waar de komende twee nachten verblijven en Lianne en Mannie allerlei griezelverhalen lopen te bedenken waardoor ze vervolgens geen oog dicht doen. Met een voldaan gevoel zijn we blij dat het erop zit en verlangen we zo langzamerhand naar ons eigen brood, bad en bed.
Stichting Ro-Manna 