Het is gelukt….

Mannie en Hans naar Roemenie

Mannie was bij Mannie op visite om de rolstoel voor Elisabeth op te halen. Die was bij ons geleverd. Ik was zelf een stuk fietsen. Toen ik thuis kwam kregen we het over hoe die rolstoel naar Roemenie zou moeten. Al direct dacht ik: die kunnen wij wel wegbrengen. Aan de ene kant heel erg mooi en dankbaar om dat te doen, aan de andere kant, hoe leuk is het om een korte roadtrip te maken samen? Direct pakten we de mobieltjes erbij om alle coronamaatregelen te checken per land. Zo te zien moest dat geen probleem zijn. Dus, het idee was geboren. Wij gaan de rolstoel naar Imre in Hongarije brengen.

Goulash

De reis naar Hongarije verliep voorspoedig. We vertrokken op 24 juni in de late namiddag. Om vervolgens in Dresden te overnachten en vrijdag 25 juni door te rijden naar Imre in Berettyóújfalu.

We zaten op het randje van coronaversoepelingen in Hongarije dus we waren al een beetje voorbereid op lange rijen bij de grens. Het tegendeel was waar: alle grenzen waren open en we konden in 1 streep doorrijden.

Het ontvangst bij Imre was hartelijk. Na een korte opfrisronde zijn we uit eten gegaan. Imre vond het heel fijn dat we er waren en trakteerde ons op een echte Hongaarse goulash. Ook werd de volgende dag doorgenomen. We zouden de rolstoel persoonlijk afleveren in het dorp waar Elisabeth woont. Ook zouden we de kledingzakken uitdelen en de medische spullen afgeven.

Hoewel het niet mijn eerste keer was om in Roemenie te zijn, was het wel mijn eerste keer om op een dergelijke missie te gaan en een Roma dorp te bezoeken. En natuurlijk heb ik foto’s gezien van hoe arm het er is, hoe het er uit ziet en verhalen gehoord van hoe deze mensen leven en overleven. Ik dacht dat ik aardig was voorbereid.

Tot je er zelf staat.

We reden het dorp binnen en in no-time stond het hele dorp om ons heen. Imre liet ons zien hoe een vrouw aan het koken was. Er werden genoeg foto’s gemaakt. We reden door naar het huis waar Elisabeth woont. Ik gok dat er wel 50 mensen om ons heen stonden. Het was best overweldigend. Niet alleen de mensen, maar de hele omgeving, en ook de indringende geur.

Mannie en ik pakten de rolstoel uit de auto. Inmiddels waren de ouders van Elisabeth en Elizabeth zelf ook aangekomen. Nadat we de rolstoel in elkaar hadden gezet werd Elisabeth in haar nieuwe stoel gezet. De blijdschap was van haar gezicht af te lezen. Er zat een grote smile op haar gezicht. Maar niet alleen op haar gezicht. Ook van haar ouders.

De verhalen

Intussen was Imre begonnen met het uitdelen van de overige spullen. Er werden ruimschoots foto’s gemaakt. Ik vond dat in het begin vreemd. Het voelde raar. Imre gaf aan dat het juist belangrijk is. We moeten laten zien aan de buitenwereld hoe het er aan toe gaat. Jullie zijn de verspreiders van deze boodschap. Laat het aan de wereld zien. Dus maak zoveel mogelijk foto’s en vertel het aan iedereen.

Daar sta je als rijke westerling met je iPhone in de handen. Ik kreeg het zelf even zwaar. Ik voelde mij bezwaard en emotioneel worden maar dacht tegelijkertijd, wacht hier nog even mee. Hier heeft niemand wat aan momenteel. Maak foto’s, neem het in je op en luister naar de verhalen.

Imre nam ons mee naar andere “huizen”. In totaal hebben we 4 huizen bekeken. Sommige hadden geen wc, geen kookgerei, en ander had alleen nog maar stenen staan wat nog een huis moest worden.  De verhalen van de families werd ons verteld. 1 familie sliep met 7 man in een “huis” van 3 bij 4 meter. Een paar matrassen op de grond, een tafeltje met wat eten er op. En alles was nat, vies en zwart van de modder. Dekens lagen buiten te drogen omdat het de nacht er voor had gestormd en delen van het dak er van af waren gewaaid.

Een andere familie had geen kookgerei, geen wc en de gaten in het dak. Er was geen stroom, geen water en weinig eten. Het huisje er naast zag er voor de begrippen daar, iets beter uit. Er was 1 ruimte met kleden aan de muur en een tv. De geur was indringend. De warmte maakte het nog intenser.

Emotioneel

Na 4 huizen te hebben bekeken en de verhalen te hebben aangehoord was het even genoeg voor mij. We zouden even een kop koffie ergens gaan drinken. We reden het dorp uit. De kinderen renden achter de auto aan van blijdschap. Maar niet alleen kinderen 🙂

De mix van alles wat ik had gezien, de blijdschap in de ogen wanneer je hulp in de vorm van spullen brengt, het dringen bij het uitdelen, de intense geur en de hitte, de kleren die kinderen dragen (of juist niet dragen) en de verhalen van de gezinnen maakten me emotioneel. Nu kan het even, laat maar even gaan.

De missie was geslaagd! De rolstoel is afgeleverd aan Elisabeth en haar ouders en veel gezinnen hebben nieuwe kleren en medische hulpmiddelen gekregen.

Het lezen van het reisverslag van Hans en Mannie, en het zien van de foto’s raakt ons telkens weer en opnieuw. Het is voor ons als Ro-Manna een voorrecht om betrokken te zijn bij deze armste bevolkingsgroep in Europa.

Naast de rolstoel ontvingen we bericht dat de eerste operatie van Albi, een jongen van 23 jaar met een grote tumor is geslaagd. Dankzij uw hulp (er was 1170 euro nodig voor de operatie en dat was er binnen een paar dagen) en gebed kon hij vrijs snel geopereerd worden en zojuist had ik contact met Imre, die mij vertelde dat de 2e operatie waarschijnlijk binnen 2 weken zal plaatsvinden en dat het tot nu toe goed gaat met Albi. De vraag blijft natuurlijk om voor hem te blijven bidden en dat ook de 2e operatie goed al gaan en de tumor bij zijn halsslagader volledig verwijderd kan worden en hij daarna goed zal herstellen.

In oktober hopen we Imre en verschillende zigeunerdorpen weer te bezoeken. We nemen dan minimaal 250 gevulde rugtasjes mee voor de kinderen zodat zij spullen en kleding hebben om naar school te kunnen gaan. Op dit moment zit onze opslag vol. Er ligt ongeveer 7 a 6 m3 opgeslagen en we stoppen daarom nu de inzameling van kleding. Alleen voor kinderkleding is er nog beperkte ruimte. Wellicht dat er na onze reis weer ruimte is, dan hoort of leest u dat van ons. Dank voor al uw hulp, sponsoring en gebed, het wordt zeer gewaardeerd.

hartelijke groet, namens de Roma’s en ons als bestuur; Mannie, Fenny, Matthijs en Harry (bestuur stichting Ro-Manna)